Zaczęła mnie denerwować w ostatnich 3 dniach, to był koszmar.. Ale ta "nadwrażliwość" na nią była kilkominutowa, po chwili znowu było okej. Teraz denerwuje mnie moją najlepsza przyjaciółka, ciągle musze jej dogadać, albo poprostu ona chce powiedzieć coś smiesznego, żeby rozluźnić jakoś atmosfere, a ja jak zwykle wszystko Zastanawialiście się kiedyś, co jest najbardziej denerwującego w programach partnerskich? Nie chodzi mi oczywiście o zmiany wysokości prowizji, czy sposobu jej naliczania, bo to oczywiście wkurza najbardziej. Mam nadzieję, że zdają sobie z tego sprawę właściciele, prowadzący programy partnerskie. To oczywista rzecz. Jednak chciałbym napisać o czymś mniej oczywistym. Zaspamujmy Co irytuje facetów w kobietach. Mężczyzna jest jak pies, lubi i rozumie jasne sytuacje, proste polecenia. Jak wiem, co mam zrobić, to w porządku, a jak nie, to się denerwuję, czuję bezradność. A kobieta na to: jakbyś mnie kochał, to byś się domyślił. Dość już mam wysłuchiwania, że mężczyzna to sprawca nieszczęścia kobiet. - "Jestem w gimbazie, wiem co to życie, jestem już taki dorosły dlatego zapalę dla szpanu" - Nirvana to marka ubrań? - P0k3m0nY - "Jest biedny, to na pewno gorszy" - Bycie wrednym i chamskim. - "Wyjdę na dwór bez tapety, ale ze mnie krejzolka." I to wszystko mnie naprawdę denerwuje. Jest tego o wiele więcej. . Czy z tego można Co mnie denerwuje denerwuje mnie to, że jestem niedowartościowana przez rodziców, traktują mnie jak powietrze, jakby mnie wcale nie było, bardziej rozpieszczają moja młodsza siostrę która ma wszystko co chce, a jak na chce kasę na np. buty to nigdy nie ma denerwuje mnie tez to, że niektóre osoby które są nieśmiałe i nie potrafią okazywać swoich uczuć dla przyjaciela Mnie bardzo denerwuje zachowanie niektórych ludzi w miejscach publicznych, jak bardzo głośne rozmowy w restauracji. Ostatnio spotkałam się z taką sytuacją jedząc obiad w restauracji na Słowacji, że rodzina Polaków (ech) przy stoliku niedaleko komentowała na głos menu, a przy jedzeniu rozmawiała bardzo głośna o tematach dość . 16/11/2017 Ewa Dziś poruszymy temat dotyczący naszych związków. Wciąż prosicie o rozszerzenie tej tematyki dlatego wychodząc na przeciw waszym oczekiwaniom zajmiemy się dziś tematem problemów w związku, które bardzo często możemy łatwo przeoczyć, co będzie miało poważne konsekwencje dla naszego wspólnego życia. Nie jesteśmy przykładem idealnego małżeństwa i na pewno nie jesteśmy ekspertami w kwestiach damsko-męskich. Tak jak jednak wam już kiedyś wspominałam mocno interesuję się psychologią i lubię „wchodzić” w taką tematykę. Jak w każdym związku zdarzają nam się lepsze i gorsze chwile. Jak każde dotykają nas problemy, kłótnie i spory nawet o małe rzeczy. Jako małżeństwo staramy się jednak dbać o nasze relacje a już na pewno zależy nam na tym aby z biegiem czasu było przecież lepiej aniżeli gorzej. Nauczeni doświadczeniami stale możemy polepszać jakość naszego wspólnego życia. Naszym kluczem do sukcesu jest najczęściej rozmowa. To ona daje nam możliwość poznania drugiej osoby, jej oczekiwań czy wątpliwości. Porozmawiajmy zatem o problemach, które bardzo łatwo możemy przeoczyć. O takich, które mają jednak kolosalne znaczenie dla naszego związku i jego przyszłości. A jednocześnie o takich, które mogą wręcz zaważyć o losach tej relacji. Ja siłą rzeczy będę bardziej się skupiała na małżeństwach czy rodzinach bo o tym mogę powiedzieć najwięcej, ze swojego właśnie doświadczenia i ze swojego punktu widzenia. Zbytnia wzajemna zależność– to bardzo często spotykany problem w małżeństwach i związkach. Biorąc pod lupę ten punkt od razu narzuca mi się oczywiście zależność finansowa. Ten problem spotyka najczęściej rodziny, w których kobieta zajmuje się domem i dziećmi a jej mąż, facet zarabia na ich wspólne życie. To on dysponuje gotówką, ma w tej kwestii najwięcej do powiedzenia, czuje się przez to lepszy, bardziej wartościowy i potrzebny. Taka sytuacja zawsze będzie prowadziła do konfliktów. Zdecydowanie jestem za tym aby każde z dwojga ludzi miało dostęp do konta. A już najlepszą sytuacją będzie taka kiedy oboje mogą realizować się i pracować zawodowo. Wtedy ta kobieta nigdy nie będzie czuła się gorsza, zależna. Zbytnia wzajemna zależność zawsze będzie prowadziła do wypominania, upominania, podkreślania swojej ważności, roli w związku. Dlatego zawsze powtarzam- realizujmy swoje pasje, rozwijajmy swoje umiejętności- właśnie dzięki temu stajemy się niezależni, pewni siebie i swojej wartości ludźmi. Jednostronne zaangażowanie– kolejny punkt, który ma ogromne znaczenie. Jeśli inicjatywę i chęci dbania o nasze relacje wykazuje wyłącznie jedna ze stron nie ma szans żeby się udało. I o ile na krótką metę jeszcze będzie miało to sens i faktycznie może jakoś zaowocować to na dłuższą metę nie ma racji bytu. Każdy chce być zdobywany, doceniony, chwalony, kochany… Niedocenianie obowiązków domowych– ooo to już zupełnie tyczy się par, które żyją ze sobą dzień po dniu. Najczęściej spotyka on właśnie ludzi mieszkających ze sobą, dzielących swoją codzienność. Miłość miłością a życie jest życiem. Domowe obowiązki to ogromna odpowiedzialność i mnóstwo spędzonego czasu właśnie w ten sposób. I tu najczęściej nie są doceniane właśnie te kobiety, które siedzą z dziećmi w domu. Osoba, która spędza większość czasu w pracy nie ma pojęcia ile wysiłku i pracy wymaga dbanie o dom. Dlatego jak tylko możecie dzielcie się obowiązkami domowymi. Wtedy każda ze stron będzie świadoma jak wiele pracy i wysiłku wkładamy w to wszystko każdego dnia. Doceniajmy, wspierajmy a już na pewno nie bagatelizujmy tych obowiązków. Brak właściwej samooceny– baaardzo istotna sprawa dla związku. Osobiście zawsze byłam mocno świadoma swojej wartości. Zawsze doceniam swoją pracę jaką wkładam w nasze codzienne życie. Wiem czego chcę od życia, mam swoje cele, marzenia, plany. To daje mi poczucie tego, że jestem wartościowym człowiekiem. Że oprócz tego, że coś dostanę mogę wiele dać drugiej osobie. Osoby, które w siebie nie wierzą, zakompleksione, niedoceniane, bez chęci rozwoju nigdy nie będą dla drugiej osoby pociągającym, interesującym partnerem. Najważniejsze to znaleźć w sobie mocne strony. Te rzeczy, które w sobie lubimy. I na tym się skupić. Musimy być dla drugiej osoby inspiracją. Pamiętajmy o tym! Wybuchowość-i tu mamy coś co bardzo często tyczy się niestety właśnie zarówno mnie jak i Łukasza. Kiedyś bardzo często nie wytrzymywałam i od razu się darłam, dziś jest inaczej. Mimo to jestem świadoma tej wady i staram się za każdym razem o niej pamiętać. Mało tego powiem wam, że teraz ja częściej stopuję jakąś kłótnie a Łukasz właśnie wybucha co mnie mocno denerwuje. Tu więc nie jesteśmy dla was przykładem 🙂 Unikanie przeproszenia– hm… kurczę, zarówno ja i Łukasz to dwa uparciuchy. Sami się z siebie śmiejemy, że słowo :przepraszam” nie zawsze przechodzi nam łatwo przez gardło. Ale…. i tak jest już lepiej! Oboje potrafimy podejść, przyznać się do winy i przeprosić. To bardzo istotna umiejętność, która ma ogromne znaczenie. Czasami jedno wypowiedziane „przepraszam” może zdziałać cuda- u nas się to sprawdza 🙂 Brak chęci poznawania drugiej osoby- i to jest to o czym pisałam wyżej- uważam, że każdy z nas powinien być inspiracją dla drugiego człowieka, z którym żyjemy. Dzięki temu wciąż odkrywamy siebie na nowo, jesteśmy siebie ciekawi. Każdego dnia poznajemy siebie na nowo, zaskakujemy. A to podkręca atmosferę w związku. Sprawia, że nie jest nam ze sobą nudno. A nuda potrafi zabić uczucie. Więcej słów niż czynów- nie znoszę osób, które więcej gadają niż robią. Takich, które potrafią wyłącznie pięknie o czymś opowiadać ale nigdy nie wprowadzą tych słów w życie. najczęściej tyczy się to facetów, którzy więcej obiecują niż mogą. Mimo to nie generalizujmy, kobiety też potrafią bajerować 🙂 Natomiast- dla mnie słowo to świętość. Jeżeli coś obiecuję, to po prostu dotrzymuję słowa. Nie lubię rzucania słów na wiatr. Lubię konkrety. Pamiętajmy, że nie słowa a czyny pokazują właśnie jakim człowiekiem jesteśmy, jakie wartości sobą reprezentujemy. Uciekanie od rozmowy- i tak jak napisałam na początku. Rozmowa to dla mnie podstawa w związku, w relacjach międzyludzkich. Jest dla mnie kluczem do sukcesu. Wciąż uczę tego Łukasza. Uważam, że nie ma takiej rzeczy, której nie możemy sobie powiedzieć, takiej, o której nie możemy porozmawiać. Tu nieodłącznie kojarzę rozmowę ze szczerością! Mówmy więc o swoich wątpliwościach, żalach czy pretensjach. Nie uciekajmy od rozmowy. Nie bójmy się jej. Rozmawiajmy o swoich oczekiwaniach, marzeniach, celach, planach. To czas przeznaczony wyłącznie dla dwojga ludzi, czas, w którym totalnie możemy skupić się na sobie i swojej relacji. Zawsze pomoże! Gwarantuję! Złe relacje z innymi ludźmi- na pozór rzecz, która wydawać by się mogło, że mało ma wspólnego z tym co dzieje się między nami samymi, a jednak! Uważam, że to jakie relacje ma nasz partner z innymi ludźmi, jak się do nich odnosi, jak ich traktuje, jak o nich mówi ma kolosalne znaczenie. Te cechy mówią nam mnóstwo rzeczy o naszym partnerze. Obserwujmy więc takie sytuacje, przyglądajmy się im bo zawsze wyciągniemy z nich konkretne wnioski, które świetnie przełożą się również na relacje między nami. Nie poruszam tu rzeczy oczywistych, które od razu mówią nam, że nasz związek nie ma przyszłości- takie jak przemoc, brak szacunku czy zdrada, która jest totalnie indywidualną sprawą. W dzisiejszym wpisie poruszyłam kwestie, o których bardzo często zapominamy na co dzień a które mają ogromny wpływ na nasz związek. Takie, na które musimy zwrócić uwagę, nad którymi musimy się pochylić, które musimy przemyśleć… Takie, których nie możemy przeoczyć. Zobacz również O nas Witaj na najpopularniejszym blogu rodzinnym na Lubelszczyźnie. Nasz blog to lifestylowy blog rodziny wielodzietnej, która pewnego dnia postanowiła spełnić swoje marzenia a to miejsce ma być początkiem tej niesamowitej historii... Witaj na blogu Ewy, Łukasza, Kingi, Weroniki i Dominiki - rodziny, która dzięki temu miejscu odkryła wspólne pasje i zainteresowania. – Siedziałam w łazience i patrzyłam na swoje ciało… Było posiniaczone, zobaczyłam siniaki na nogach, na rękach… A myślałam, że on mnie tylko popycha, bo się na mnie denerwuje, bo nie chce, żebym była w tym momencie blisko niego. Większy ode mnie, mocniejszy. Jak mnie popchnął, to leciałam przez cały korytarz, na ścianę… Agnieszka ma 36 lat, jest mamą dwóch chłopców 13-letniego Patryka i 9- letniego Damiana. Drobna, ładna bardzo. Z szerokim uśmiechem otwiera drzwi swojego mieszkania. – Przepraszam, jeszcze lampy nie mam – tłumaczy, że jeszcze się urządza. – Mieszkamy rok, ale tak naprawdę dopiero od miesiąca czuję się tu dobrze, bezpiecznie. – No nie udało mi się jakoś to życie. Nie udało w relacjach z facetami. Pierwszy okazał się nieodpowiedzialny, drugi – uciekał z domu, właściwie go nie było, miał matkę alkoholiczkę, a w efekcie dzisiaj sam nie radzi sobie z alkoholem. Byłam przyzwyczajona, że jestem sama, że muszę sobie radzić. Na wszystko musiałam sama zapracować. Pochodzę z małego miasteczka, rodzicom nigdy się nie przelewało, na studiach pracowałam, żeby się utrzymać. Śmiali się ze mnie, że mam motorek w tyłku, bo wszędzie mnie pełno – i towarzysko i zawodowo. Rafała poznałam pięć lat temu. Zobacz, jeszcze uśmiecham się na to wspomnienie… Mieliśmy wspólne zainteresowania, trochę się uzupełnialiśmy – on z tych spokojnych domatorów, a ja wiecznie idąca do przodu. Dobrze było mieć koło siebie kogoś, kto cię wyhamowywał, zabierał na spacer, do kina. Nie mieszkaliśmy razem. Ja po przejściach z dwójką dzieci, on w trakcie rozwodu, chyba nie chcieliśmy na początku sobie bardziej komplikować życia. Dzisiaj – patrząc z perspektywy czasu, jednego żałuję, że nie posłuchałam swojej intuicji. To ona podpowiadała, że coś jest nie tak, że to nie ten facet. Kiedy chciałam się z nim rozstać, wystawał pod moim mieszkaniem, sprawdzał czy jest moje auto, czy maska jest ciepła, by dowiedzieć się, czy wyjeżdżałam. Wydzwaniał, błagał, żebym do niego wróciła. Uległam, tyle lat byłam sama, też potrzebowałam męskiego ramienia, kogoś na kim mogłabym się wesprzeć, kto by mnie przytulił, pogłaskał po głowie mówiąc, że będzie dobrze, kiedy miałam wszystkiego dość. Ludzie mówią: „Przecież każda kobieta ma wybór, wyrzucić go z domu, wymienić zamki i po kłopocie”. Nie wiem, czy tak kiedyś myślałam, ale dziś wiem jedno: to tak nie działa. Uwierz, ja go pakowałam, wystawiałam mu rzeczy na korytarz, za drzwi, ale to nigdy nic nie dało. Jak nie chciałam go wpuścić do mieszkania, to od szóstej rano przez godzinę walił w drzwi, kopał, a mi było wstyd przed sąsiadami… Kiedy go wpuściłam, wykręcił górny zamek, żebym nie mogła się od środka zamykać. Narasta w tobie strach. Boisz się, że cokolwiek zrobisz, on wróci i cię zabije. Ta myśl towarzyszy ci cały czas. Niezmiennie. Boisz się zasnąć, boisz się wstać. Nie wiesz, co cię tego dnia czeka. Wprowadził się, kiedy kupiłam mieszkanie. Nie pomagał w remoncie. Pytał tylko, kiedy to się skończy? Ile może trwać? On właściwie tylko leżał. Leżał grał w gry i wychodził do pracy. Ja byłam od sprzątania, gotowania i prania plus praca i dzieci. „Ty to masz tu zapie*dalać na szmacie, tylko do tego się nadajesz” – dziś wiem, że słyszy to każda ofiara przemocy. W wyremontowanym pokoju, w którym jeszcze nie było mebli, wstawił swoje biurko, telewizor, fotel, rozłożył sobie śpiwór: „To jest mój pokój” – powiedział. Nie wiedziałam, co się dzieje, nie wiedziałam, jak zareagować. Kiedy mówiłam: nie szanujesz nas, pomóż mi – zaczynała się awantura. Krzyczał, szarpał mnie. Myślałam: „Może to ja jestem winna, może to ze mną coś jest nie tak, skoro już dwa związki mi nie wyszły i w tym też jest nie jest dobrze”. Tymczasem synowie spali ze mną, bo się bali. Starszemu groził, że utopi go w wannie. Młodszemu robił karczemną awanturę za to, że wziął jego długopis do szkoły. Wpadał w szał z najmniejszego powodu. Wydzielił w lodówce półki. Dawał mi 500 złotych na życie – z tego miałam go nakarmić, wyprać i utrzymać mieszkanie. Rzucił się na mnie z rękami. Bałam się, bo w jego oczach było tyle nienawiści… Zaczął mnie dusić. Wyrwałam się i wezwałam policję. To jest śmiech na sali. Jesteś przerażoną kobietą, przyjeżdża policja, wpuszcza do twojego domu rodziców oprawcy, którzy jeszcze cię obrażają. Jego mama, która wcześniej podziwiała, jaka jestem pracowita, jaka zaradna, przy policji powiedziała: „Ona to jest leń śmierdzący! Wziął sobie mój syn taką z dwójką dzieci i musi na nich harować…”. Świat mi wirował przed oczami. Jasne, że przepraszał. Teraz już widzę ten schemat: poniża, upokarza, zastrasza, bije i… przeprasza. Że się zmieni, że on tak nie chce, że od teraz wszystko będzie inaczej. Tyle tylko, że nic się nie zmienia. Każda ofiara przemocy powinna zrozumieć: NIC SIĘ NIE ZMIENI. Nadeszły wakacje, a ja uciekałam z domu z dziećmi – na basen, nad jezioro, byleby tylko nie być w domu. Kiedy wracał do domu po nocce, budziłam się godzinę wcześniej z kołataniem serca, ze strachem za co tym razem wytarga mnie z łóżka… Płakałam, kiedy zabrałam chłopców nad morze i gdy zdałam sobie sprawę, że czuję się bezpiecznie w obcym domu, w obcym łóżku, że tam na wakacjach mogłam spać spokojnie. Nikt nie wiedział. Nosisz w sobie taki głęboki wstyd, wstyd, który nie pozwala ci się najbliższym przyjaciółkom przyznać do tego, co dzieje się w twoim domu. Notorycznie odwoływałam spotkania, bo nie wiedziałam, co się wydarzy w moim domu. Jeśli już odważyłam się z kimś spotkać, to zawsze w mieście… Dom to było miejsce, gdzie pachniało strachem, gdzie unosił się zapach lęku i niepokoju. Wiedziałam, że muszę to zakończyć, że muszę zrobić wszystko, by on zniknął z naszego życia. Musiałam to zrobić dla moich synów: „Mamo, boję się o ciebie”, „Mamo, chodź, nie dyskutuj z nim, nie kłóć się, chodź mamo, daj spokój…” – mówili, a w ich oczu trudno było dostrzec radość. Młodszy zaczął moczyć się w nocy, starszy coraz częściej zostawał u babci po szkole. Wiedziałam, że ich tracę… Kopnął mnie w brzuch tak mocno, że poleciałam na drugi koniec pokoju. Obudziłam się z mokrą twarzą oblaną wodą, a on klepał mnie po twarzy, żebym odzyskała przytomność. Uciekł. Niewiele pamiętam. Na brzuchu miałam odcisk jego stopy. Dotarłam do sklepu przyjaciółki, zawiozła mnie na policję, zgłosiłam popełnienie przestępstwa, złożyłam zeznania, przyjaciółka była potrzebnym w sprawie na wtedy świadkiem. Do domu wróciłam z policją. Schowałam się do piwnicy, kiedy go wyprowadzali. „Co się stało?” – spytał sąsiad. Podniosłam koszulkę, pokazałam posiniaczoną twarz… Mówił, że słyszał czasami krzyki, ale nie wiedział…, że jak trzeba wymienić zamki, to on pomoże. Całą noc spędziłam siedząc do drzwiami, płacząc i trzęsąc się ze strachu, że on wróci, że mnie zabije. Wtedy żałowałam, że poszłam na policję, że powiedziałam głośno, co on robił mi, co robił nam przez te miesiące, gdy mieszkał. To wszystko, co jest wtedy w tobie, emocje, myśli… To cię paraliżuje, nie pozwala myśleć racjonalnie. Ciało zdradza Agnieszkę – kuli się i trzęsie na kanapie, nie jest w stanie nad tym zapanować. Pyta, czy mi nie zimno tłumacząc, że tak reaguje na silny stres. – Dostał zakaz zbliżania się do mnie. Trafiłam do psychologa. Powoli docierało do mnie, że to nie moja wina, że niczym nie zasłużyłam na takie traktowanie. Na grupie terapeutycznej obok mnie siedziała kobieta, przez 20 lat żyła ze swoim oprawcą. Na jej twarzy widziałam każdy mięsień reagujący na wszystko to, co opowiadała. Miałam wrażenie, że mówi tylko do mnie… Wtedy zrozumiałam, że ona opowiada, jak moje życie wyglądałoby za 20 lat, gdybym z nim została… Ofiara przemocy nie dźwignie się bez pomocy specjalistów. Dla mnie najbliższymi osobami wtedy były kobiety z grupy terapeutycznej, rozumiałyśmy się, nie oceniałyśmy, wspierałyśmy. Dzisiaj mogę już siedzieć w pokoju, który on nazwał „swoim”. Bywa, że wieczorami mimowolnie płyną mi łzy… Jeszcze nie jestem zdrowa, jeszcze czasami za nim tęsknię, idealizuję go, bo chciałabym mieć obok siebie mężczyznę, a przecież między nami też były dobre chwile, było ich dużo. Ale jest we mnie głębokie przekonanie, że już nie pozwolę mu wrócić, że powoli odzyskuję siebie. Buduję na nowo siebie, choć już nigdy nie będę tą Agnieszką, co kiedyś. Można wybaczyć, ale nie da się zapomnieć. Wybaczyłam sobie, wybaczyłam jemu, ale piętno ofiary przemocy będę w sobie nosić do końca życia. Przerwałam to koło, podniosłam się. Patrzę na moje dzieci, jak się uśmiechają, jak są spokojne. Zasypiają w swoich łóżkach, ja śpię coraz lepiej, mniej we mnie niepokoju i lęków. Nie opowiadam o tym, co się wydarzyło w moim życiu. Ogólniki zna kilka osób. O wszystkim powiedziałam mojej przyjaciółce, kiedy przyleciała do Polski. Siedziałyśmy i płakałyśmy. „Dlaczego nie powiedziałaś mi tego wszystkiego wcześniej?” – spytała, a ja nie potrafiłam, nie mogłam, wstydziłam się. Kilka tygodni temu spotkałam jego matkę, która patrząc mi głęboko w oczy powiedziała tylko: „Mówiłam ci, żebyś się nigdy z nim nie wiązała…”. Jako że my, ludzie, jesteśmy istotami społecznymi, nie żyjemy w odosobnieniu. A skoro tak, to również zwykle nie pracujemy w odosobnieniu. Ty też pewnie pracujesz w jakiejś firmie, w której otaczają cię inni ludzie – współpracownicy, z którymi na co dzień musisz się dogadywać. Nie tylko dlatego, byście się wszyscy lepiej czuli, ale by i praca mogła być bardziej efektywna. Wiadomo przecież, że w dobrej atmosferze pracuje się lepiej i wydajniej. Czasem jednak trafi się czarna owca, która zdaje się tego nie rozumieć i zaburza ci komfort pracy swoim irytującym zachowaniem. Oto krótki przegląd gatunków denerwujących pracowników, w którym z pewnością odnajdziesz echa własnych doświadczeń z innymi OdludekZnasz takiego? Pojawia się w pracy, by odbębnić te osiem godzin, a potem znika tak samo bez słowa, jak się zjawił. Podczas pracy zdaje się nie wchodzić z innymi ludźmi w ogóle w interakcje. Podczas przerwy śniadaniowej tak samo. Wydaje się żyć nie z innymi ludźmi, lecz obok nich. Jak do niego zagadasz, odpowie krótko i zwięźle – może być nawet uprzejmy, ale nie będzie się starał podtrzymywać ty przecież tak bardzo chcesz dbać o dobrą atmosferę w pracy. Tymczasem twoje wysiłki rozbijają się o aspołeczność tego zamkniętego w sobie typa. Odnosisz wrażenie, że nie obchodzisz go ani ty, ani reszta współpracowników, a to LeńNajczęściej lekkoduch, który w pracy stara się robić jak najmniej. Pół biedy, jeśli po prostu wymiguje się od roboty, gorzej gdy swoje obowiązki próbuje zrzucać na innych. I jakoś zawsze udaje mu się kogoś ubłagać, dzięki czemu ma więcej czasu na nieróbstwo. Zwykle przychodzi do pracy ostatni, a wychodzi pierwszy. Na chorobowym też coś często dlaczego właściwie miałoby cię irytować to, jak ktoś organizuje sobie swoją pracę? Jeśli się do niej nie przykłada – jego sprawa. No tak, teoretycznie nie powinno cię to drażnić. Tylko że trudno zachować spokój, gdy widzisz, jak taki leser otrzymuje takie samo wynagrodzenie jak ty, wykonujący swe obowiązki sumiennie i z zaangażowaniem (a jakże).3. PiknikowiczTo ten człowiek, który nawet na przerwie nie może odejść od biurka. Rozkłada się tam z całym swoim prowiantem i zajada śmiało. Razi to poczucie estetyki współpracowników, bo wygląda po prostu niedbale i nieporządnie. A jeśli dojdą do tego jeszcze efekty dźwiękowe (mlaskanie, siorbanie) i zapachowe (szczególnie rybne konserwy czy potrawy z dużą ilością czosnku dają się we znaki), koledzy i koleżanki takiego beztroskiego smakosza nie mają w pracy Żywy trupCo robisz, gdy jesteś chory? Zostajesz w domu i się kurujesz. Oczywiste? No najwyraźniej nie dla wszystkich! Zawsze znajdzie się taki, który, choćby był umierający, i tak przyjdzie do tu zrozumieć motywy takiego nadgorliwca? Może praca to całe jego życie i w domu chłop się najzwyczajniej nudzi? A może chce zamanifestować swoje bezgraniczne zaangażowanie i oddanie firmie? Jak tak, to świetnie, tylko czemu kosztem reszty pracowników? No bo postawmy sprawę jasno – na pewno nie poprawia atmosfery w pracy ani waszej wydajności, gdy siedzi wśród was wyraźnie dogorywający nieszczęśnik, a każde jego kolejne kaszlnięcie lub kichnięcie przejmuje obecnych zgrozą. Tego jeszcze brakuje, żebyście złapali od niego grypę, dżumę, czy na co on tam właściwie umiera przy swoim biurku. Jak masz pracować w poczuciu nieustannego zagrożenia? Nie da się tak po prostu! Gratulacje dla chorego – zakłócił wszystkim GadułaJeżeli jesteś zmuszony pracować w towarzystwie pełnoetatowej gaduły, wyrazy współczucia. Nie dasz rady skupić się na robocie. Nie, gdy koleżanka obok (bo postawmy sprawę jasno – częściej są to koleżanki niż koledzy) przychodzi do pracy przede wszystkim na byłoby w porządku, nie jesteście maszynami, wykonującymi w milczeniu swoje zadania. Dobrze jest trochę pogadać, to wprowadza lepszą, swobodniejszą atmosferę. Ale trzeba wiedzieć, kiedy już wystarczy. A klasyczna firmowa gaduła nie jest zaopatrzona w odpowiednie wyczucie. Potrafi przez całe godziny opowiadać o wszystkim, co ją spotkało przez weekend, nawet jeśli żadna z tych jej przygód nie jest na tyle interesująca, by warto było się nią w ogóle nie możesz nawet liczyć na to, że umilknie, jeśli nie będziecie podtrzymywać tej rozmowy. Gaduła nie potrzebuje waszej współpracy! Ma telefon i jest osobą towarzysko rozchwytywaną. Raz po raz więc ze stanu koncentracji wytrąca was dźwięk jej figlarnego dzwonka w komórce, po czym zaczyna się niekończąca się rozmowa, pełna głośnych wybuchów robić z takimi ludźmi? Jak zwalczać irytujące zachowania współpracowników? Czasem wystarczy im coś lekko zasugerować, czasem trzeba zachować się ostrzej. Ale bywa, że zupełnie nic nie pomoże. I wtedy praca staje się dla nas szkołą cierpliwości. Podobno do wszelkich niedogodności życia da się przywyknąć. Może więc będziesz zmuszony, by sprawdzić to w praktyce. Przede wszystkim, jeśli ma Pani poczucie izolacji, szarzyzny życia i trudno Pani kontrolować emocje, to warto byłoby to skonsultować osobiście z lekarzem psychiatrą. Z tego co Pani pisze po prostu puszczają Pani nerwy, a powodem może być stres związany z utratą pracy. Taka sytuacja może jeszcze trwać jakiś czas, bo praca może się znaleźć za kilka dni, ale równie dobrze dopiero za kilka tygodni, a szkoda, aby ucierpiał na tym Pani związek. Proszę spróbować rozmawiać z mężem o tym, co Pani czuje. Mąż powinien wiedzieć, że Pani zachowanie wiąże się z napięciem, a nie dotyczy bezpośrednio jego. Możecie Państwo skorzystać z treningu komunikacji partnerskiej. Czasem prosta zmiana formy przekazu wiele zmienia, np. z "Wiecznie zostawiasz pusty kubek na szafce, zamiast wstawić do zlewu" na "Łatwiej mi zadbać o porządek, kiedy wszystkie brudne naczynia stoją w zlewie, dlatego tak bardzo zależy mi, abyś wstawiał je tam od razu". Proponowałabym Pani znalezienie jakiejś formy odreagowywania stresu, np. basen co drugi dzień rano, bieganie, rower? Wysiłek fizyczny bardzo pomaga w takim przewlekłym stresie. Może pomogłaby Pani godzina dziennie wyciszenia się poprzez spędzenie tego czasu samotnie na czytaniu książki, słuchaniu muzyki itp. Pozdrawiam „Łatwo mówić” – myślimy, gdy ktoś rzuca nam gotowy przepis na szczęście. Bo to nigdy nie jest dobry moment, bo przecież są dzieci, zobowiązania, bo jak to – tak po prostu zrobić to, na co ma się ochotę. Byłam ostatnio świadkiem takiej sytuacji – poproszono zebrane kobiety, by zamknęły oczy i wyobraziły sobie swoje szczęśliwe życie i siebie w nim. Nie wiem, co zobaczyły, ale niektóre się popłakały, inne uśmiechały się do swoich myśli. Pomyślałam, jakie to łatwe, wyobrazić sobie siebie szczęśliwą, bo przecież my wiemy, czego chcemy, wiemy, jak powinno wyglądać nasze życie, byśmy częściej znajdowały powody do uśmiechu i do wzruszeń. Ale chwilę potem otwieramy oczy, wychodzimy w codzienność i znowu wszystko nas przytłacza. Huk miasta, zbyt jasne światło w pracy, obiad, który musimy zrobić, my same z jakimś takim ciężkim bagażem na plecach, który nas przygniata. Co takiego musi się stać, żebyśmy z wyobrażania sobie tego, jak dobrze by było być szczęśliwą, przejść do realizacji swoich pragnień, marzeń, wyrażania swoich potrzeb, wyrzucania ze swojego życia niepotrzebnego balastu? Czy naprawdę musimy stanąć pod ścianą, dotknąć dna? – musi nas zdradzić mąż? – partner musi nam prosto w oczy powiedzieć, że nie kocha? – facet musi nam w końcu tak przyłożyć, że leżąc na podłodze zrozumiemy, że kolejny raz nie wstaniemy? – jak długo pozwolimy my znęcać się psychicznie nad sobą i poniżać? – ile obleg od szefa jeszcze musimy usłyszeć, jak bardzo musi nami gardzić? – ile jeszcze dni przed Świętami przepłaczemy po kolejnym telefonie toksycznej matki? – jak długo znosić będziemy wszędobylstwo i brak szacunku ze strony teściowej? – do ilu jeszcze fałszywych ludzi będziemy się uśmiechać? Nasze życie to nie jest film. Nie dowiemy się nagle, że umieramy, że został nam rok życia i w ten jeden rok damy sobie usprawiedliwione chorobą przyzwolenie – bo jak nie teraz to kiedy, i zaczniemy żyć po swojemu. Tak nasze życie nie działa. No chyba, że tylko wizja śmierci jest w stanie zmienić wasze postrzeganie siebie w tym świecie? Tylko czy wtedy nie będzie za późno? Czy naprawdę trzeba stanąć na skraju przepaści, żeby powiedzieć: „od dziś będę żyć szczęśliwe”? Zastanawiam się po jakiego diabła dźwigamy ciężar na naszych plecach? Czemu nie wyrzucamy tych rzeczy, które nas ograniczają, które sprawiają, że jesteśmy nieszczęśliwe, że płaczemy po nocach. Dlaczego nie potrafimy powiedzieć STOP, ja tak dalej nie chcę? I wiem, że czasami to wcale nie są jakieś wielkie rzeczy, czasami wystarczy zrezygnować z jednego telefonu, który wydaje nam się, że powinniśmy wykonać, a wcale nie chcemy. Czasami to jedno „nie”, którego – znowu nam się wydaje, nie powinniśmy powiedzieć, by kogoś nie urazić. W końcu czasami to postawienie granicy, powiedzenie: „jestem zmęczona, nie dzisiaj”, żeby dać sobie prawo do odpoczynku, do pokazania: hej, ja też czasami nie daję rady. Robimy to co powinniśmy, a czego wcale nie chcemy. Pomyśl, ile już dzisiaj zrobiłaś rzeczy, które „powinnaś”. Uśmiechnęła się do koleżanki, o której wiesz, że obrabia ci tyłek za plecami? Zadzwoniłaś do matki, spytać jak się czuje, bo nie chcesz kłótni przy świątecznym stole, choć ten telefon wyczerpuje cię energetycznie? Znowu pojechałaś autem do pracy, choć marzyłaś o porannym spacerze? Z ilu „powinnaś” składa się twój dzień, a z ilu „ja chcę”? Jaki jest bilans? Czasami piszemy banały, zachęcamy was do akcji chcąc pokazać wam, że bycie ważną dla siebie i dbanie o własne potrzeby nie jest niczym złym. Że pół godziny spaceru, kąpiel, wyjście na zajęcia, na które zawsze chciałyśmy się zapisać – to rzeczy, do których mamy prawo, bo bycie matką, żoną, kochanką, nie zwalnia nas z myślenia o sobie, z egoizmu – tego zdrowego, na który każda z nas MUSI sobie pozwolić. I to jedno MUSI jest ważne. Bo my nieustannie żyjemy w przekonaniu, że uszczęśliwianie innych uczyni nas szczęśliwymi, a co jeśli nie? A co, jeśli w tym cały uszczęśliwianiu naszych dzieci, mężów, partnerów, szefów w pracy, koleżanek, przyjaciół zabraknie nas samych? Co, gdy pewnego dnia zapytacie – „a co ze mną?”. Chciałam wyjechać choć raz do Indii, wejść choć na jeden pięciotysięczny szczyt, zapisać na kurs tańca, nauczyć się lepić garnki. Dałam wszystko innym, a ja? Zamknij oczy i wyobraź sobie siebie szczęśliwą? Naprawdę tak wiele potrzebujesz do szczęścia, że jest ono niemożliwe do osiągnięcia? Nie można do niego dążyć małymi krokami? Powoli. Wytyczyć planu do realizacji choćby jednego marzenia? Podaj choć jeden argument nie do podważenia, że nie się nie da, że nie można, że musisz być bardziej nieszczęśliwa niż szczęśliwa? Życie mamy jedno, naprawdę nie zasługujesz na to, by zadbać o siebie? Od dziś? Od teraz? Co sprawi, że będziesz szczęśliwsza? Może zacznij banalnie, ale od ważnej rzeczy – od wyrzucenia kilku „powinnam” ze swojego dnia?

wszystko mnie denerwuje w partnerze