Przesłanie „Zbrodni i kary”. We wstępie do polskiego wydania powieści z 1998 roku możemy przeczytać: „Dostojewski w «Zbrodni i karze», podobnie jak i w późniejszych swoich powieściach, nie tyle rozwiązuje problemy, co je formułuje. Z rzadko spotykaną pasją tropi fałsz i odsłania ryzyko rozwiązań pozornych, demaskuje Problem winy i kary w „Makbecie”. Poleca: 71/100 % użytkowników, liczba głosów: 434. Kara nadchodzi bardzo szybko. Są to nieustanne wyrzuty sumienia u Makbeta. Bohater nie może spać, rozmawiać z innymi, panować nad swoimi przywidzeniami. Podczas uczty po koronacji wydaje się gościom obłąkany. Lady Makbet od razu zaś popada w Autor : Fiodor Dostojewski. Wydarzenia z powieści dzieją się w czasie czternastu lipcowych dni w 1865 roku w Petersburgu. Główni bohaterowie mieszkają w okolicach placu Siennego. bohaterowie : Rodion Romanowicz Raskolnikow - główny bohater , miał23 lata, student, żył w skrajnej nędzy i często bywał głodny. Awdotia Romanowa ( Dunia ) Jednak postępek Klaudiusza nie może pozostać ukryty. Prawdę o wydarzeniach mających miejsce na zamku poznaje syn byłego króla - Hamlet - a w jej ujawnieniu biorą udział tajemnicze siły. Duch nieżyjącego władcy prosi tytułowego bohatera, by pomścił jego śmierć, a żądanie to staje się dominantą późniejszych działań księcia. Trzeci sen to swoiste „deja vu”. Jak każdy zabójca, Rodion powraca na miejsce zbrodni, do mieszkania lichwiarki. Ponownie wyciąga siekierę i uderza lichwiarkę – jednak nic się nie dzieje. Uderza ją mocniej, a ona zaczyna się śmiać. Na dodatek przez drzwi widzi tłum gapiów, którzy obserwują całą scenę. IV Sen Rodiona Zbrodnia i kara. Petersburg 1865 r. Po prospekcie Newskim suną bogate powozy, z których wychylają się panie w przepysznych toaletach i eleganccy panowie. Jadą do teatru, opery, na bal, na bankiet…. Tymczasem kilka przecznic dalej zupełnie inny świat – ciasne uliczki, pijani przechodnie, głodne i zaniedbane dzieci. . W 1866 r. Dostojewski opublikował Zbrodnię i karę. Podsumowanie tej pracy, a także opis głównych postaci przedstawionych w tym artykule. Połowa XIX wieku. Słaba dzielnica Petersburga, sąsiadująca z Kanałem Jekateryneckim i Placem Sennaja ("Zbrodnia i kara": obraz Petersburga "jest osobnym, interesującym tematem) Letni wieczór Raskolnikow Rodion Romanowicz, były student, wychodzi ze swojego poddasza, znajdującego się na strychu, i udaje się do Allena Iwanowna, starsza kobieta pożyczająca, by nieść hipotekę - ostatnią z jej cennych rzeczy, tak zaczyna się "Zbrodnia i kara" Dostojewskiego, krótkie podsumowanie, które opisujemy. Główny bohater zamierza zabić tę starą kobietę. Rodion wraca do jednego z tanich tygli. Tu spotyka przypadkiem z zaginionym urzędnikiem, odurzonym urzędnikiem Marmeladowa. Opowiada Rodionowi, jak upijanie się jej męża, nędza i konsumpcja popychają Katerinę Iwanownę, jego żonę, do okrutnego czynu - aby wysłać Sonyę, jego córkę z pierwszego małżeństwa, do panelu po zarobki. Pomyślał morderca Następnego ranka Raskolnikow otrzymuje list od matki prowincji, opisujący nieszczęścia, jakie Dunya, jego młodsza siostra, poniosła w domu Svidrigailova, zdeprawowanego właściciela ziemskiego. Dowiaduje się również, że siostra i matka wkrótce przyjadą do Petersburga, ponieważ był tu narzeczony Dunya. Oto Luzhin, rozważny biznesmen, który chce zbudować małżeństwo nie z miłości, ale z zależności i ubóstwa panny młodej. Matka Raskolnikowa ma nadzieję, że ten człowiek pomoże Rodionowi ukończyć uniwersytet. Myśląc o ofiarach, jakie Dunaa i Sonya składają ze względu na bliskich, Raskolnikow potwierdza swoją intencję zabicia Alaina Iwanowna - jest to bezwartościowa "wesz". W końcu jej pieniądze uratują wielu młodych mężczyzn i kobiety przed niezasłużonym cierpieniem. Ale w duszy Rodiona znowu pojawia się awersja do przemocy po śnie, którą widzi. To wspomnienie dzieciństwa: Raskolnikow widzi, jak zabija się knebel na śmierć, a serce chłopca przepełnia litość dla niej. Raskolnikov popełnia morderstwo Aleny Ivanovny i Lizaveta Rodion mimo to nie tylko zabija Alyonę Iwanownę, ale także Lizaveta, jej łagodną, ​​życzliwą siostrę, która niespodziewanie wróciła do mieszkania. Cudownie przeszedł niezauważony, Raskolnikow w przypadkowym miejscu ukrywa skradzione, nie doceniając jednocześnie jego wartości. Powieść "Zbrodnia i kara" kontynuuje fakt, że wkrótce bohater odkrywa z przerażeniem alienację między sobą a innymi. Raskolnikow choruje na to doświadczenie, ale nie może odrzucić zmartwień Razumikhina (kolegi z uniwersytetu). Z rozmowy z lekarzem tego ostatniego bohaterka dowiaduje się, że malarz Mikołajka został aresztowany pod zarzutem zabójstwa Aleny Iwanowna. To zwykły wiejski chłopiec. Boleśnie reagując, aby porozmawiać o popełnionej zbrodni, Rodion jest podejrzliwy wobec innych. Wizyta Luzhina Luzhin, który przybył z wizytą, był zszokowany ustawieniem szafy Rodiona. Ich rozmowa stopniowo przekształca się w kłótnię, a potem kończy się przerwą. Raskolnikow jest szczególnie zraniony przez bliskość konkluzji, które Luzhin czyni z "racjonalnego egoizmu" - jego własnej "teorii" głównego bohatera, który można zabić. Teoria Luzhina wydaje mu się wulgarna. Raskolnikov Marmeladov daje pieniądze Chory młodzieniec, błądzący po Petersburgu, cierpi, odczuwając dystans wobec świata. W tym czasie obraz Petersburga pojawia się ponownie w jego dziele Zbrodnia i kara, które okresowo pojawia się w powieści. Główny bohater był gotowy przyznać się do winy. Nagle w powieści "Zbrodnia i kara" Raskolnikow zauważa człowieka zmiażdżonego przez powóz. To jest Marmeladov. Rodion ze współczucia wydaje ostatnie pieniądze na umierających: nazwisko jest lekarzem, Marmeladowa zostaje przeniesiona do domu. Tutaj Raskolnikow spotyka się z Sonyą i Kateriną Iwanowną. Sonya w sukience prostytutki żegna się z ojcem. Bohaterka powieści "Zbrodnia i kara" pomógł Marmeladov, a dzięki tej dobrej pracy krótko poczuł wspólnotę z ludźmi. Ale kiedy spotkałem siostrę i matkę w mieszkaniu w ich mieszkaniu, nagle uświadamia sobie, że jest "martwy" z miłości do krewnych i z grubsza odciąga ich. Raskolnikov znowu jest sam. Ma nadzieję zbliżyć się do Sonyi, która "przekroczyła", jak on sam, absolutne przykazanie. Wizyta Raskolnikowa dla badacza, jego "teoria" Razumikhin opiekuje się krewnymi Rodiona. Zakochuje się prawie od pierwszego wejrzenia w Dunya. Obrażony Luzhin w międzyczasie konfrontuje pannę młodą z wyborem: bratem lub on. Rodion, jakby chcąc dowiedzieć się o losie rzeczy zastawionych na zabitych, ale w rzeczywistości - aby rozwiać podejrzenia niektórych znajomych, proponuje się spotkać z śledczym Porfirem Pietrowiczem, który prowadzi sprawę morderstwa Aleny Iwanowna. Porfiry wspomina artykuł Rodiona "On Crime", opublikowany niedawno w gazecie. Zachęca autora do wyjaśnienia teorii, w której rozwija się idea "dwóch szeregów ludzi". Według Raskolnikowa "zwykła" większość jest tylko materiałem do reprodukcji populacji. On potrzebuje surowego prawa moralnego i posłuszeństwa. Ta kategoria to "drżące stworzenie". Są też "wyżsi" (faktycznie ludzie), którzy posiadają dar "nowego słowa". Ci ludzie w imię lepszego niszczenia teraźniejszości, nawet jeśli jest to konieczne, aby "przekroczyć" standardy moralne wcześniej ustalone dla "niższego", na przykład, zabić osobę. Następnie ci "przestępcy" stają się twórcami nowych praw. Oznacza to, że bez uznania praw wymienionych w Biblii ("nie kradnij", "nie zabijaj" itp.), Raskolnikow "pozwala" niektórym ludziom przelać "krew zgodnie z własnym sumieniem". Porfir, inteligentny i wnikliwy, w bohaterze rozwiązuje ideologicznego mordercę, który twierdzi, że jest Napoleonem. Jednakże badacz nie ma żadnych dowodów przeciwko Rodionowi - i puści go w nadziei, że dobra natura zwycięży w nim. Doprowadzi to do tego, że sam Raskolnikow przyznał się do zbrodni. Bohater powieści "Zbrodnia i kara", zgodnie z opisanymi przez nas rozdziałami, stopniowo staje się coraz bardziej przekonany, że był w błędzie sam w sobie. Rodion cierpi na "podłość" i "wulgarność" pojedynczego morderstwa. Rozumie, że jest drżącym stworzeniem: zabity nie mógł przekroczyć prawa moralnego. Motywy zbrodni w świadomości Rodiona są podwojone: jest to akt "sprawiedliwości" i próba "najwyższej rangi" samego siebie. Spotkanie ze Svidrigailovem Svidrigailov, który przybył do Petersburga po tym, jak Dunya, który jest winny, najwyraźniej w niedawnej śmierci swojej żony, spotyka Rodion Raskolnikov i mówi, że są "jednym polem z jagodami", ale Rodion nie jest jeszcze całkowicie "pokonany Schiller". Z całą niechęcią do tego człowieka, Raskolnikow jest przyciągany przez jego widzialną zdolność do cieszenia się życiem, chociaż Svidrigailov, bohater powieści Zbrodnia i kara, popełnił tyle zbrodni ... Charakterystyka tej postaci została przedstawiona poniżej, po krótkim streszczeniu. Wystawienie Luzhina Decydujące wyjaśnienie z Piotrem Pietrowiczem Luzinem odbywa się podczas obiadu w jednym z tanich pokoi. Dunya z matką Luzhin, jednym z dwóch "bliźniaków" Raskolnikowa w powieści Zbrodnia i kara, osiedliła się tu z gospodarki. Analiza charakteru tego bohatera przedstawiona jest również na końcu artykułu. Oblubieniec jest oskarżony o oczernianie Sonya i Raskolnikova. Luzhin rzekomo dał Sona pieniądze za usługi podstawowe, które bezinteresownie zebrała matka na jego studia. Oblubieniec, wydalony w niełasce, szuka sposobu na zniesławienie Rodiona w oczach matki i siostry. Raskolnikov odwiedza Sonya Tymczasem Raskolnikow, ponownie czując bolesną alienację od swoich bliskich, decyduje się przyjść do Sonya. Szuka zbawienia od samotności od tej dziewczyny, która złamała przykazanie. Jednak Sonya nie jest sama. Ze względu na innych (głodne siostry i braci) poświęciła się. To nie było dla niej, tak jak Rodion. Współczucie dla bliskich, miłość, wiara w Boga Sonya nigdy nie odszedł. Czyta wiersze ewangelii o tym, jak Jezus wskrzesił Łazarza, mając nadzieję, że w jej życiu dojdzie do cudu. Bohater nie urzeka Sonyy swoim "napoleońskim" planem dominacji nad "mrowiskiem". Drugie spotkanie z Porfirem Rodion, dręczony jednocześnie pragnieniem wyeksponowania i lęku, wraca do Porfiry, rzekomo martwiąc się o kredyt hipoteczny. W końcu, na pierwszy rzut oka, abstrakcyjna rozmowa na temat psychologii przestępców doprowadza młodzież do załamania nerwowego. Praktycznie podszywa się pod Porfiry. Rodion ratuje niespodziewane przyznanie się malarzowi Mikołajowi w zabójstwie doradcy kredytowego. Druga ekspozycja Lużina Obchody dla ojca i męża zostały zorganizowane w pokoju Marmeladovów. Katerina Iwanowna podczas nich obraża właściciela apartamentu w napięciu bolesnej próżności. Ta kobieta każe jej natychmiast wyprowadzić się z dziećmi. Nagle pojawia się Luzhin, który mieszka w tym samym domu i mówi, że Sonya ukradła mu banknot o sto rubli. "Wina" dziewczyny została udowodniona: pieniądze znajdują się w kieszeni fartucha. W oczach innych, teraz jest także złodziejem. Ale nagle pojawia się świadek, który mówi, że Luzhin sam wsypał sobie kawałek papieru. Oszczerca jest zakłopotany, a Raskolnikow wyjaśnia powody swojej akcji w następujący sposób: upokorzony Sonia i jego brat w oczach Dunyi, chciał przywrócić przysługę swojej narzeczonej. Raskolnikov wyznaje Sona morderstwa "Zbrodnia i kara" walczą w głowie z tym, że Rodion wyznaje morderstwo Sonya. Zdarza się to w następujący sposób. Raskolnikov idzie do swojego mieszkania. Tutaj bohater wyznaje Sona, że ​​zabił Lizavetę i staruszkę. Dziewczyna żałuje Rodiona za moralne męki, które sam skazał. Ona oferuje Raskolnikowowi, aby odpokutował za winną niewolę, wyznając wszystko dobrowolnie. Rodion jednak ubolewa tylko nad tym, co okazało się faktycznie "drżącym stworzeniem", z potrzebą miłości i sumienia. Odpowiedział: "Nadal będę walczył". Tymczasem Katerina Iwanowna znajduje się z dziećmi na ulicy. Umiera z krwawienia z gardła, porzucając księdza. Svidrigailov, obecny tutaj, zgadza się zapłacić za pogrzeb, a także zapewnić Sonię i dzieci. Raskolnikow w domu znajduje Porfiry, który przekonuje go do poddania się. Badacz nie wierzy, że Mikolka jest winna. On po prostu "przyjął cierpienie", podążając za potrzebą odwiecznego ludu, by odkupić grzech niespójności z Chrystusem, jego ideałem. Jednak Rodion nadal ma nadzieję "przekroczyć" moralność. Widzi przykład Svidrigailova. Smutna prawda zostaje ujawniona bohaterowi przez spotkanie w tawernie: życie tego "złoczyńcy" jest puste i bolesne. Jedyną nadzieją na powrót do Boga dla Svidrigailova pozostaje wzajemność Dunyi. Przekonany, że dziewczyna go nie kocha, popełnia samobójstwo za kilka godzin. Więc ten bohater został wyeliminowany z pracy "Zbrodnia i kara". Analiza tej postaci zostanie dokonana na końcu artykułu. Raskolnikow postanawia wyznać i żegna się z Sonya i jej bliskimi. Nadal pozostaje przekonany, że jego "teoria" jest poprawna. Rodion napełnił się pogardą dla siebie. Ale przy naleganiu Sonia Raskolnikow całuje kraj skruchy przed oczyma ludzi, ponieważ "zgrzeszył" przed nią. W biurze policji dowiaduje się, że Svidrigailov popełnił samobójstwo, po czym przyznał się do morderstwa Aleny Iwanowna. Raskolnikov na Syberii Dostojewski kontynuuje swoją powieść ("Zbrodnia i kara"). Podsumowanie wydarzeń, które miały miejsce w epilogu pracy, przedstawia się następująco. Raskolnikov na Syberii, w więzieniu. Jego matka umarła z żalu, a Dunya wyszła za Razumikhinę. Sonya osiadła blisko głównego bohatera i odwiedza go, cierpliwie burząc jego obojętność i mrok. I tu koszmar na temat powściągliwości trwa nadal: skazani od zwykłych ludzi nienawidzą go, licząc "bezbożników". Z drugiej strony, Sonya traktują z miłością i uczuciem, o których dowiemy się po przeczytaniu epilogu. "Zbrodnia i kara" w tej części pracy opisuje także sen innego Raskolnikowa. Rodion, trafiając do więziennego szpitala, ma marzenie przypominające obrazy z Apokalipsy. Migracja ludzi, tajemnicze "Trichiny" budzą w nich fanatyczne przekonanie o słuszności i nietolerancji opinii innych. W bezsensownej wściekłości ludzie zabijali się nawzajem, aż cała ludzka rasa została wytępiona, z wyjątkiem kilku "wybranych". Wreszcie, Rodion objawia się, że pycha umysłu prowadzi do śmierci i niezgody, a pokora serca jest drogą do pełni życia i jedności w miłości. W bohater budzi Sonya "nieskończoną miłość". Bierze w swoje ręce ewangelię na progu swego "zmartwychwstania" na nowe życie. Kończy się Dostojewski "Zbrodnia i kara". Podsumowanie nie opisuje szczegółowo relacji między bohaterami powieści. W tym celu postanowiliśmy uzupełnić artykuł o opis głównych bohaterów. Prezentujemy obrazy stworzone przez Dostojewskiego. "Zbrodnia i kara": bohaterowie dzieła W systemie postaci Raskolnikow zajmuje centralne miejsce, ponieważ to do niego prowadzą główne linie narracji. Obraz Raskolnikov łączy różne sytuacje i epizody powieści. Pozostałe postacie na scenie pojawiają się głównie dlatego, że są potrzebne do scharakteryzowania Rodion. Zmuszają go do kłótni, martwią się o nich, współczucia, powodują, że główny bohater ma strumień różnych emocji i wrażeń. Tak ujawnia się obraz Raskolnikowa. Dynamiczny system postaci w tej pracy. Stosunek postaci i bohaterów, którzy zeszli ze sceny w powieści Zbrodnia i kara, ciągle się zmienia. Analizując pracę można zauważyć, że niektórzy z nich przestają uczestniczyć w rozwoju powieści, inni, wręcz przeciwnie, pojawiają się. Tak więc, Marmeladow umiera (część druga, rozdział siódmy), Katerina Iwanowna (część piąta, rozdział piąty), Luzhin pojawia się po raz ostatni w piątej części (rozdział trzeci), Porfiry Pietrowicz na szóstym (rozdział drugi), a Svidrigailov postanawia zastrzelić się szósta część (rozdział szósty). System znaków zmienia się znacząco po rozpoczęciu epilogu. "Zbrodnia i kara" stają się dziełem, w którym pozostaje tylko dwóch aktorów. To Rodion i Sonya. Wynika to zarówno z burzliwej strony powieści, jak i z faktu, że Sonya, według autora, powinna odegrać szczególną rolę w losach Raskolnikowa, pomóc temu bohaterowi odrodzić się w nowym życiu w ostatecznym dziele Zbrodni i kary. Raskolnikow wraca do Boga i ludzi. Bohaterowie, każdy po swojemu, ujawniają różne aspekty osobowości Rodiona. Relacje Raskolnikowa z jego matką, siostrą, Svidrigailovem, Luzhinem, Marmeladovem, Razumikinem, Porfirem Pietrowiczem, Sonią można określić jako sprzeczne. Raskolnikow ma wiele podobieństw z wieloma z nich (status materialny i społeczny, stosunki z sumieniem i prawem). Jednak ważniejsze są wewnętrzne różnice (psychologiczne, moralne, ideologiczne), które nie pozwalają Rodionowi prowadzić życia podobnego do tego, które prowadzą. Raskolnikow ma dwa duchowe "duble". W powieści Zbrodnia i kara tymi bohaterami są Svidrigailov i Luzhin. Te dwie postaci mają wiele wspólnego z główną postacią. Są zjednoczeni, na przykład, z zasadą permisywności. Jednak czysto zewnętrzne jest podobieństwo głównego bohatera do jego "bliźniaków". Możesz to sprawdzić porównując charakter moralny i światopogląd tych dwóch postaci z wewnętrznym wyglądem Raskolnikowa. Rodion ma swoją własną drogę życiową. Przed nim otwiera się wiele możliwości. Może próbować wykupić siebie, pokutując lub podążać ścieżką zbrodni do końca. Rodion ma wybór. Różne możliwości życiowe reprezentują wtórnych bohaterów powieści. Raskolnikow może odrzucić lub zaakceptować je w swojej pracy Zbrodnia i kara. Marmeladova Sonya jest moralnym antypodem Rodion. Jednak te postacie mają wspólne: obaj są wyrzutkami, oboje są samotni. Raskolnikov czuje to, mówiąc dziewczynie, że są "przeklęci razem". Jest przyciągany do Sonii, ponieważ jest jedyną osobą zdolną do zrozumienia go w swojej pracy Zbrodnia i kara. Sonya jest jedyną osobą, której Rodion jest gotowy, aby w pełni ujawnić swoją duszę. Bohater jest przerażony ideą możliwości przekazania komuś innemu sekretu, nawet bliskim (Razumikhin, matka, siostra). Dlatego to do niej wyznaje morderstwo i to właśnie ta bohaterka podąża za "główną niewolą karną" głównego bohatera utworu "Zbrodnia i kara". Sonia jest zdolna do poświęcenia się, to dzięki niej temat ten jest w dużej mierze ujawniony w pracy. "Zbrodnia i kara" - powieść o wierze i miłości. Sonya z głębi serca zrozumiała najważniejszą rzecz w spowiedzi tego bohatera: cierpi Rodion, jest nieszczęśliwy. Dziewczyna nie zrozumiała niczego w swojej teorii, ale poczuła, że ​​jest niesprawiedliwa. Sonia nie wierzyła, że ​​istnieje "prawo zabijania". Dziewczyna, pomimo wszystkich doświadczonych nieszczęść, zachowała wiarę w Boga. Dlatego można go nazwać przestępcą tylko zewnętrznie. Wybrała inną ścieżkę niż Rodion. To pokora przed Bogiem, nie bunt. To on, według Dostojewskiego, prowadzi do zbawienia. Sonya, zrezygnowana, ratuje nie tylko siebie, ale także głównego bohatera. To była miłość do tej dziewczyny, która otworzyła Rodionowi okazję do pogodzenia się z ludźmi, z życiem. Dlatego nie jest przypadkiem, że stosunek skazanych do niego zmienił się po randce z Sonya. Arkady Iwanowicz Svidrigailov jest jednym z głównych bohaterów swojej pracy. To szlachcic, który służył w kawalerii przez dwa lata. Potem był ostrzejszy w Petersburgu. Po połączeniu życia z Marfą Pietrowną, która wykupiła go z więzienia, mieszkał w wiosce przez siedem lat. To cynik, który kocha rozpustę. Wiele poważnych zbrodni leży w jego sumieniu. Jest to samobójstwo Filipa, sługi, a także 14-letniej dziewczynki, którą obraża. Być może Svidrigailov również otruł własną żonę. Jakby koszmar bohatera wygenerował obraz tego podwójnego Raskolnikowa. On, w przeciwieństwie do Rodiona, jest po drugiej stronie dobra i zła. Na pierwszy rzut oka Svidrigailov nie ma wątpliwości. Dlatego tak bardzo martwi się główną postacią, która czuje, że Arkady Iwanowicz ma nad nim władzę, że jest tajemniczy. Svidrigailov nie ma prawa moralnego. Jest wolny, ale nie przynosi mu to radości. Arkady Iwanowicz pozostaje tylko wulgarnością i znudzeniem świata. Próbując to przezwyciężyć, ma zabawę, jak tylko może. W nocy pojawiają mu się duchy: sługa Filip, Marfa Pietrowna ... Nieodkrywanie dobra i zła sprawia, że ​​ten cały bohater jest bezsensowny. Wieczność zatem nie jest przypadkiem, że Svidrigailov pojawia się w formie wiejskiej łaźni z pająkami. Jego dusza jest prawie martwa. Bohater postanawia w końcu zastrzelić się pistoletem. Drugi "podwójne" Raskolnikov - Petr Petrovich Luzhin. "Crime and Punishment" to powieść, w której przedstawiony jest jako "kapitalista" i biznesmen. Ma 45 lat. Jest to osoba silna, prymitywna, o otyłym i ostrożnym człowieku fizjonomii. Jest arogancki i ponury. Luzhin chce otworzyć kancelarię prawniczą w Petersburgu. Ten bohater wysoko ceni swoje umiejętności i umysł. Po przeczytaniu powieści "Zbrodnia i kara" zobaczysz, że jest przyzwyczajony do ich podziwu. Jednak Luzhin najbardziej ceni pieniądze. W imię "ekonomicznej prawdy" i "nauki" popiera postęp. Luzhin wygłaszał kazania ze słyszenia, ponieważ słyszał mnóstwo przemówień od Lebezyatnikova, jego przyjaciela, postępowych. Uważa, że ​​należy się przede wszystkim kochać, ponieważ wszystko opiera się na osobistym zainteresowaniu. Luzhin, uderzony wykształceniem i pięknem Dunyi Raskolnikov, składa ofertę tej dziewczynie. Pochlebia swojej próżności, że ona, która przeżyła wiele nieszczęść, będzie Mu posłuszna i będzie się go bała. Luzhin ponadto oczekuje, że urok Dunyi pomoże mu w karierze. Ten bohater mieszka w Petersburgu z Lebezyatnikowem, aby "szukać" wśród młodych ludzi, tym samym zabezpieczając się przed niespodziewanymi démarchemi z jej strony. Nienawistny z Raskolnikowa, który go wypędził, Luzhin ("Zbrodnia i kara") próbuje uwikłać w siebie swoją siostrę i matkę. Daje Sonya 10 rubli podczas obchodów, po czym niedostrzegalnie w kieszeni ma kolejne 100 rubli, aby publicznie oskarżyć dziewczynę o kradzież. Jednak jest zmuszony do przejścia na emeryturę, wystawiony przez Lebezyatnikova. Akcja utworu rozgrywa się w 1865 roku, w przeciągu czternastu lipcowych dni. Wydarzenia z epilogu mają miejsce na Syberii, podczas zesłania Raskolnikowa, pozostałe rozgrywają się w Petersburgu (izdebka Raskolnikowa, dom lichwiarki, dom Marmieładowów, szynki, podrzędne lokale, ulice i place miasta). Geneza Fiodor Dostojewski pisał „Zbrodnię i karę” w latach 1865 – 1866. Powieść ukazywała się w odcinkach na łamach czasopisma „Ruskij Wiestnik”. Całość w postaci książki została opublikowana w 1867 roku. Czas i miejsce akcji Akcja powieści toczy się w latach 60. XIX wieku w Petersburgu. Czas narracji obejmuje kilka miesięcy; epilog zaś traktuje o roku z życia głównego bohatera zesłanego na Syberię. Motywy Motyw zbrodni – głównym problemem powieści jest wątek zabójstwa, jakiego dokonuje Rodion Raskolnikow. Zabija on lichwiarkę Alonę Iwanownę oraz jej siostrę Lizawietę. Motyw winy i kary – powieść głęboko analizuje problem winy i kary w kategoriach chrześcijańskich. Wina Raskolnikowa, czyli morderstwo, jakiego się dopuszcza, zostaje przez niego odkupiona przez ośmioletnią syberyjską katorgę. Motyw miłości – jednym z ważniejszych wątków powieści jest miłość Raskolnikowa i Soni. Miłość jest siłą zbawczą, która ma moc odkupienia grzechów zbrodni i prostytucji. Problematyka „Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego to jedna z najważniejszych powieści XIX wieku. Pisarz stworzył fascynujące dzieło, będące głęboką analizą psychiki zbrodniarza i jego domniemanych motywacji. Posługując się historią Raskolnikowa, Dostojewski wskazał niebezpieczeństwa wszelkich ideologii lekceważących dobro jednostki w imię źle pojętego dobra ogółu. „Zbrodnia i kara” dobitnie podkreśla, że miarą wartości idei jest nie tylko jej racjonalna słuszność, ale przede wszystkim wpływ na człowieka. Każda ideologia zostaje zdyskredytowana, jeśli w jej wyniku ucierpi choćby jedna osoba. Raskolnikow jest przekonany, że zabójstwo starej lichwiarki stanie się drogą do uszczęśliwienia wielu ludzi. Dzieje się jednak inaczej, na zbrodni Rodiona najbardziej cierpią niewinne osoby: biedna Lizawieta i malarz niesłusznie oskarżony o morderstwo. Dostojewski pokazuje zatem złe konsekwencje słusznych założeń. Skrajnemu racjonalizmowi i historycznej dialektyce przeciwstawia wartości chrześcijańskie. Największą siłę dostrzega pisarz w miłości, która ma moc odkupienia nawet najgorszych zbrodni. Powieść jest również świadectwem wiary autora w odwieczny ład świata i uniwersalizm wartości humanistycznych. Charakterystyka Raskolnikowa Rodion Raskolnikow to 23-letni student prawa, który żyje w bardzo skromnych warunkach w carskim Petersburgu. Bohater jest typową osobowością neurotyczną: zmaga się z niejasnym obrazem własnego ja. Doznaje ambiwalentnych uczuć, raz postrzega siebie jako jednostkę wyjątkową, innym razem jako człowieka bez znaczenia. W umyśle Raskolnikowa rodzi się osobliwa filozofia, przypominająca myśl Fryderyka Nietzschego. Rodion uważa bowiem, że ludzie dzielą się na dwie kategorie: jednostki wybitne, wyznaczające kierunek dziejów, oraz zwykłą „masę” historii. On sam, żeby przekonać się, do której kategorii należy, wpada na pomysł zabójstwa starej lichwiarki, Alony Iwanowny. Raskolnikow żywi przekonanie, że ludzie wybitni, jak np. Napoleon, są obdarzeni wyjątkowymi przywilejami. W imię słusznych idei mogą decydować o cudzym życiu lub śmierci. Sam nie dokonuje morderstwa z typowo niskich pobudek rabunkowych, dzięki skradzionym kosztownościom ma zamiar pomóc wielu potrzebującym. Szybko jednak okazuje się, że szaleńczy czyn przerasta ramy zwykłego „eksperymentu”. Zabójstwo lichwiarki pociąga bowiem za sobą również morderstwo jej siostry oraz oskarżenie niewinnego człowieka o zbrodnię. Raskolnikow po dokonaniu zabójstwa popada w rodzaj paranoi. Błąka się po mieście, bez powodu wraca na miejsce zbrodni, wydaje mu się, że wszyscy dookoła wiedzą o jego winie lub ją podejrzewają. Psychika bohatera wyraźnie broni się przed zaakceptowaniem strasznego czynu, którego się dopuścił. W końcu wyczerpany udawaniem i dręczony poczuciem winy Raskolnikow przyznaje się do zbrodni. Paradoksalnie kara, która zostaje mu wymierzona, czyi osiem lat syberyjskiej katorgi, okazuje się dla Rodiona zbawienna. Przywraca ona bowiem naturalny porządek świata, który został zaburzony. Raskolnikow ma okazję doznać przemiany i odkupienia. Jednym z najważniejszych źródeł jego przemiany stanowi zaś czysta miłość Soni, która bezinteresownie towarzyszy mężczyźnie w katordze. Charakterystyka Soni Sonia, czyli Zofia Siemionowa Marmieładowa, to młodziutka dziewczyna, córka urzędnika. Dziewczyna pod wpływem bardzo trudnej sytuacji materialnej własnej rodziny decyduje się zostać prostytutką. Dzięki swojej pracy utrzymuje ojca alkoholika, jego żonę Katarzynę Iwanownę i ich dzieci. Sonia to osoba wyjątkowa, obdarzona niespotykaną empatią i skłonna do skrajnych poświęceń dla innych. Dziewczyna, by pomóc rodzinie decyduje się na utratę własnej reputacji i hańbę, przyjmuje również upokorzenie ze strony niewdzięcznej macochy. Z powodu niechęci sąsiadów do jej profesji Sonia wyprowadza się z domu i wyrabia specjalną „żółtą kartę”. Regularnie odwiedza jednak dom i pomaga rodzeństwu. Kiedy Raskolnikow poznaje Sonię, jest pod wrażeniem jej skromności i ciepła. Dziewczyna w niczym nie przypomina prostytutki, wstydzi się tego, co robi i uważa się za osobę niegodną przebywać w towarzystwie porządnych ludzi. To właśnie jej Rodion wyznaje prawdę o morderstwie lichwiarki. Sonia nie potępia Raskolnikowa, ale współczuje jego rozdartej duszy. Ofiarowuje Rodionowi krzyżyk, chrześcijański znak cierpienia, ale też odkupienia. Dodaje studentowi odwagi, by wyznał winy na policji, a potem udaje się z nim na katorgę. Charakterystyka Swidrygajłowa Arkadiusz Swidrygajłow to najmroczniejsza postać „Zbrodni i kary”. Jest człowiekiem dość zamożnym, który pomimo że ma żonę, Marfę Piotrowną, wykorzystuje swoją pozycję, by znajdować sobie coraz to nowe kochanki. Małżonka akceptuje jego tryb życia, jednak nie może pogodzić się z tym, że niewierny Swidrygajłow zakochuje się w młodej guwernantce ich dzieci, Duni, siostrze Raskolnikowa. Z powodu afektu męża, Marfa wyrzuca dziewczynę z pracy, oskarżając ją o bałamucenie niewinnego małżonka. Swidrygajłow ma jednak wyrzuty sumienia względem Duni i wyznaje prawdę. Dzięki temu dziewczyna odzyskuje honor w oczach sąsiadów, a o jej rękę zaczyna starać się zamożny prawnik. Bohater nie może jednak zapomnieć o Duni, prawdopodobnie truje żonę, a odziedziczone pieniądze chce przekazać dziewczynie. W tym celu udaje się za nią do Petersburga i próbuje nakłonić dziewczynę do romansu. Jednocześnie zaręcza się z szesnastolatką. Prawdopodobnie Swidrygajłow, niewolnik własnej chorobliwej natury, ma na swoim koncie wiele mrocznych postępków. W powieści sugeruje się, że mógł być on sprawcą gwałtu na młodej głuchoniemej dziewczynie, która w wyniku tego czynu popełniła samobójstwo. Poza tym Swidrygajłow podsłuchuje rozmowę Raskolnikowa z Sonią i bezwzględnie wykorzystuje zdobyte informacje o winie studenta, by zbliżyć się do Duni. Z drugiej strony to właśnie on przychodzi z pomocą dzieciom osieroconym przez wdowę po Marmieładowie. Pomaga materialnie Soni i płaci za utrzymanie jej rodzeństwa w zakładach opiekuńczych. Odrzucony przez Dunię traci wiarę w sens życia i popełnia samobójstwo. Swidrygajłow to postać niejednoznaczna, pełna tajemnic i sprzeczności. Jest to człowiek głęboko nieszczęśliwy, który popełnia niecne czyny, ale jednocześnie żyje z przerażającą dla niego samego świadomością ich konsekwencji. Największym wrogiem Swidrygajłowa jest on sam, mężczyzna przegrywa z samym sobą i nie mogąc siebie znieść, decyduje się skończyć z życiem. Opisy pozostałych bohaterów Eudoksja Raskolnikowa – Dunia, siostra Raskolnikowa. Skromna, piękna i uczciwa dziewczyna, która dla ratowania rodziny chce wyjść za niekochanego radcę Łużyna. Kiedy jednak ten poniża jej brata, zrywa z narzeczonym. Odrzuca zaloty okrutnego Swidrygajłowa, wychodzi ostatecznie za przyjaciela Raskolnikowa, Dymitra Razumichina. Dymitr Razumichin – były student prawa, przyjaciel Rodiona, żyje w skrajnej nędzy. Pomaga przyjacielowi, żeni się z jego siostrą Dunią. Pulcheria Aleksandrowa – matka Rodiona i Duni, bardzo kocha dzieci. Chce, aby Dunia wyszła za Łużyna. Choruje i umiera. Porfiry Pietrowicz – detektyw, prowadzi sprawę zabójstwa lichwiarki i jej siostry. Jest człowiekiem bardzo inteligentnym, podejrzewa Raskolnikowa i jednocześnie pomaga mu przejść przez trudne śledztwo. Piotr Łużyn – zamożny prawnik, chce ożenić się z Dunią. Jest człowiekiem przebiegłym i próżnym. Niesłusznie oskarża o kradzież 100 rubli Sonię Marmieładową, chcąc zemścić się na Raskolnikowie za udaremnienie jego małżeństwa z Dunią. Rozwiń więcej Pozytywizm i II połowa XIX wieku to „epoka powieści”: czas, w którym powstawały książki do dziś uważane za modelowe dla gatunku. Jedną z nich jest Zbrodnia i kara Fiodora Dostojewskiego. Zapraszamy do lekcji z EQURSem! [lwptoc] Geneza Zbrodni i Kary Zbrodnia i Kara to rosyjska powieść autorstwa Fiodora Dostojowskiego. Powstała w latach 1865-1866 w czasie szczególnie trudnym dla pisarza. Doskierwała mu bieda, obawa przed pójściem do więzienia. A także męczące ataki padaczki. Nie sprzyjało to tworzeniu powieści jednakże wszystkie te czynniki pobudzały wyobraźnię autora. A więc napięcie to wzmagało w Dostojowskim zakończenie dzieła. Powieść wynika z wieloletnich przemyśleń Fiodora rozwija problemy nurtujące go. Poruszane przez niego w poprzednich utworach takie jak zaprzeczenie ideałom, kryzys wartości, pragnienie odkrycia nowych ideii. Zbrodnia i kara jako powieść polifoniczna Powieść polifoniczna to inaczej powieść wielogłosowa. Taka, w której fabuła przedstawiana jest i komentowana z kilku perspektyw. Nie ma tu jednego, wszechwiedzącego, trzecio lub pierwszoosobowego narratora. O wydarzeniach dowiadujemy się zarówno z długich dialogów (z czego najważniejszy jest ten, który toczy się między Sonią a Raskolnikowem, ale nie tylko – także to, co mówi ojciec Sonii czy śledczy Porfiry jest elementem narracji), jak i wewnętrznych monologów Raskolnikowa. Mało tego, same myśli Raskolnikowa są wieloaspektowe. Co innego mówi nam jego racjonalna argumentacja, uzasadnianie swojego czynu logiką itd., co innego opisywane emocje bohatera, a jeszcze co innego – jego sny. [mopinia] Zbrodnia i kara jako powieść psychologiczna W pozytywizmie psychologia stawała się coraz popularniejsza, ludzie zaczęli się nią interesować, a przez to bohaterowie literaccy byli „pogłębieni”. Motywacje ich zachowań stają się złożone, a charakter trudny do zdefiniowania kilkoma epitetami. Psychologiczny aspekt powieści wynika ze złożoności głównego bohatera. A także z faktu, że czytelnik może śledzić to, jak zmienia się Raskolnikow, łączyć wątki z jego dzieciństwa z tym, jak zachowuje się w dorosłości itd. Zbrodnia i kara jako powieść kryminalna Powieść Dostojewskiego ciężko z jednej strony nazwać kryminalną: ostatecznie czytelnik nie rozwiązuje żadnej zagadki. Jednak można uznać, że w pewnym sensie spełnia ona warunek tego gatunku. W momencie, w którym śledczy Porfiry zdradza, jak krok po kroku łączył fakty. Zachęcamy do obejrzenia również naszej krótkiej, pięciominutowej lekcji na ten temat (KLKNIJ TUTAJ) [mreklama] Autorem opracowania jest: Adrianna Strużyńska. Powieść Fiodora Dostojewskiego „Zbrodnia i kara” opowiada historię Rodiona Raskolnikowa, młodego mężczyzny, który dopuścił się zamordowania lichwiarki Alony Iwanownej i jej siostry, Lizawiety. Autor nie skupił się jednak na śledztwie, ale mrocznych zakamarkach ludzkiej psychiki. „Zbrodnia i kara” nie jest typową powieścią kryminalną, chociaż jej akcja w dużej części koncentruje się wokół motywu morderstwa. Głównym bohaterem nie jest przenikliwy detektyw, ale właśnie morderca. Czytelnik nie obserwuje skomplikowanego śledztwa i gromadzenia dowodów. Od samego początku wie, że to Raskolnikow jest mordercą. Dostojewski skoncentrował się na głębokiej analizie psychologicznej bohaterów, a zwłaszcza Rodiona. Powieść przedstawia, do jakiego upadku moralnego mogą doprowadzić człowieka bieda i żal. Autor opisał też powolny proces przemiany duchowej głównego bohatera. W utworze pojawiają się też inne postaci o skomplikowanej psychice: Sonia Marmieładow i jej ojciec oraz Arkadiusz Swidrygajłow. Można stwierdzić, że powieść Dostojewskiego stanowi przykład realizmu psychologicznego. Jest to dojrzała forma realizmu. Artyści tworzący w tym nurcie rozpatrywali ludzkie działania w kontekście motywacji psychologicznej. Zdawali sobie sprawę, że człowiek nie może kierować się wyłącznie intelektem, ponieważ w takim wypadku, zawsze postępowałby racjonalnie. W czasach, gdy powstała „Zbrodnia i kara” nie było jeszcze znane pojęcie podświadomości. Artyści domyślali się jednak, że człowiek często kieruje się uczuciami, które powstają w „głębinach jego duszy”. Raskolnikow uważał samego siebie za racjonalistę. Stworzył całą teorię na temat zbrodni i społeczeństwa. W rzeczywistości jednak, jego działania były w dużej mierze podyktowane biedą i rozczarowaniem swoim losem. Rodion musiał porzucić studia prawnicze z powodu problemów finansowych, dlatego bolał go widok zamożnej lichwiarki, która dorobiła się majątku na pożyczaniu pieniędzy na wysoki procent i przyjmowaniu kosztowności pod zastaw od ludzi ubogich. Dostojewski ukazał, do czego mogą prowadzić bieda i wykluczenie społeczne. Raskolnikow w końcu zaczął uważać się za wybitną jednostkę, która ma prawo łamać przyjęte zasady moralne. Stwierdził, że śmierć lichwiarki przyniesie więcej dobra, niż zła. Myślał, że będzie w stanie zachować zimną krew po dokonaniu zbrodni. Stało się jednak inaczej. Raskolnikow popadł w obłęd. Okazało się, że emocje odgrywają w jego życiu ważniejszą rolę, niż mu się wydawało. W końcu, główny bohater przyznał się do winy. W znacznym stopniu przyczyniły się do tego znajomość z Sonią oraz gra psychologiczna, którą śledczy Porfiry Pietrowicz prowadził z Raskolnikowem. Rozpoczęła się przemiana duchowa głównego bohatera. Raskolnikow przeszedł nawrócenie i zrozumiał, że nikt nie ma prawa decydować o cudzym życiu i śmierci. Zaczął też doceniać wsparcie Soni, która udała się za nim aż na Syberię. Raskolnikow był bohaterem skomplikowanym i wielowymiarowym, a przez to ciekawym. Podobnie można oceniać inne postaci. Sonia Marmieładow była prostytutką, ale jednocześnie pozostała skromną, głęboką wierzącą dziewczyną. Jej ojciec rozumiał, że alkohol niszczy mu życie, ale nie potrafił przestać pić. Swidrygajłow miał słabość do nieletnich dziewcząt i hazardu, a upadek moralny doprowadził go do samobójstwa. Bohaterowie niejednokrotnie byli rozdarci wewnętrznie. Jednocześnie odczuwali cierpienie i szczęście, doświadczali okrutnych myśli i aktów współczucia. Dostojewski starał się sięgnąć głębiej, wystrzegał się oceniania po pozorach. Bohaterowie ukazywali różne strony swojej osobowości, w zależności od sytuacji i targających nimi uczuć. Dzięki temu, postaci były realistyczne. Dostojewski ukazał, że nikt nie jest jednoznacznie dobry ani zły. „Zbrodnia i kara” jest powieścią polifoniczną. Autor oddał głos bohaterom, ograniczając komentarze narratora do minimum. Dzięki temu, czytelnik naprawdę może poznać sposób myślenia postaci utworu. Dzieło Dostojewskiego jest więc próbą odgadnięcia, co dzieje się w umyśle zbrodniarza. Czytaj dalej: Ponadczasowość Zbrodni i kary i jej wpływ na kulturę Ostatnia aktualizacja: 2022-01-31 21:10:28

miejsce akcji zbrodni i kary